IamX-Kingdom Of Welcome Addiction-Karanlığın Krallığında

Küçükken çevremde olmasada televizyonda Toprak Ana diyen insanlar gördüğümü hatırlarım.Sonra Ay dede çıktı piyasaya. Ama en baştan beri Allah baba gibi Yeşil çam filmlerine ait demogoji içeren inançsız inanç kavramları duyardık hep. Sonra bende küçük halimle temiz kalbimle Ay dede ise Allah baba ise Toprak ana ise diğer aile fertleri kim diye merak ederdim. Sonra akıl baliğ olunca Nietzsche ile tanıştım. Bileğimden kanlar süzülürken ve kanımı kitapla durdurmaya çalışırken en yakınımda olanlardan biride Nietzsche idi. Bileğimi sarmaya çalıştığım sayfada "God is dead" yazıyordu. Sözüm ona Nietzsche aslında "God is dad" demiş ama yanlış anlaşılmış.Babası olmayanların fonetik oyunları-kendi için küçük dünya için büyük komploları!İşte kanlı bir pazar günü tanışmıştık Nietzsche ile. O gün Allah'ın ölümlü bir şey olmadığını anlamıştım neyseki. Bu gün ise bir albüm kulağıma kendini fısıldıyor.Sekizinci parçayı açıyorum ilk.Çünkü ben albümlere 7. parçadan başlarım. Onuda daha önce dinlediğim için(ilk single Think Of England olduğu için) ilk 8. parça ile başladım. Çocukluk,yalnızlık,müzik kutusuna gizlenmiş bir sürü sessizlik.Sekizinci şarkı "The Stupid, The Proud" Nietzsche'nin meşhur aforizması ile başlıyor. Kimilerini de belki bu yüzden avlıyor. Oysa ben dinlerken hafif gülümsüyorum. Chris Corner görüntüsünden ziyade düşünceleri ile emo olarak kalacak gibi görünüyor.Ben başkaları gibi dışına takılmıyorum adamın.İçi önemli benim için. Bilindik melankoli temaları, Berlin'in hafif karanlık hafif erotik havası şarkılara hakim. Zaten içinde Berlin geçen her şeyde bir seksilik-bir sertlik vardır.Buna Berlin duvarı da dahil.Chris de duvarı aşamayan küçük çocuklar gibi duvardan düşen humpty dumpty gibi bir bütün gibi gözüküp parçalanıyor.Albüm nereye gideceğini bilmiyor. "Think Of England" ile Placebo'nun Meds'inden fırlamış gibi duran,My Secret Friend ile eksik bir ilahiyi mırıldanan,3. ve 4. şarkılar yan yana gelince Tear Garden My Secret Friend biri bir cümle oluşturup bize Secret Garden demenin yolunu gösteren,Nature Of Inviting'da benim Dave Gahan'dan neyim eksik diyen ama bir türlü ayarını tutturamayan bir albüm. Kötü bir albüm değil ama iyi bir albüm olmak içinde üzerinde daha çok düşünülmesi,kapağından,makyajından çok müziğinin içinde siyahı barındırması gereken bir albüm.Ama her şeye rağmen, Allah var;dinletiyor kendini...